നിത്യചൈതന്യ ഗുരുവിന് ഞാനെഴുതിയ എന്റെ കവിതകള്‍

 ജോസാന്റണി, പാലാ

നിത്യചൈതന്യ ഗുരുവിന് എന്നോടുണ്ടായിരുന്ന താത്പര്യത്തിന് വേരുപാകിയത് എന്റെ കവിതകളായിരുന്നു.

ഗുരുവിന് ഞാനെഴുതിയ ആദ്യകത്തില്ത്തിന്നെ ഞാന്‍ ഉള്‍പ്പെടുത്തിയിരുന്ന

നാലു വരികള്‍ ആദ്യം:

അഹം മഹാതമസ്സുതിര്‍ത്തുനില്ക്കയാ-

ണിഹം പരങ്ങളെ മറച്ചുമെന്നിലെ 

മഹത്വമായിരുള്‍പ്പരപ്പിലാഴ്ത്തിയും

വിഹംഗമെന്നെയീ ഭുജംഗമാക്കിയും!

ഗുരുകുലംവിട്ട് ഞാന്‍ വീട്ടിലെത്തിയ ശേഷം അദ്ദേഹമെനിക്ക് എഴുതിയ ഒരു കത്തിന്റെ പ്രതികരണമായി ഞാനെഴുതിയ രണ്ടു കവിതകള്‍ :

1

നിത്യസൗഹൃദം

*26 09 1986

ഒരു പുഷ്പഹാരം കൊരുത്തതില്‍ തന്തുവായ് 

ഗുരുവുള്ളിലുണ്ടെനി,ക്കതുകൊണ്ടുതന്നെയി-

ന്നൊരു തെല്ലു പരിഭവം പറയുവാന്‍ പോലുമി-

ന്നരുതല്ലൊ ഗുരുവോട്, നിത്യനോടാകിലോ?

അരുളുന്നയാ: ''ളെനിക്കിതസഹ്യമാണു, നാ-

മൊരു ഹൃത്തിനുടമകള്‍, സ്‌നേഹിതര്‍ നാമിങ്ങ-

നിരുപക്ഷമാകുന്നതതിദുഃഖദായകം!''

ചിരികൊണ്ടു പക്ഷാന്തരങ്ങള്‍ ഞാന്‍ മൂടണോ?

അറി;കെന്റെ പക്ഷങ്ങളരിയുന്നപോലെയാ-

ണൊരു സത്യസന്ധമാം പദമെങ്കിലും മറ-

ച്ചൊരു കൊച്ചു കുശലമാണെങ്കിലും ചൊല്‌വ.തെന്‍

കരളിന്റെ ചിറകങ്ങരിഞ്ഞിടാന്‍ ചൊല്ലുമോ?

'അരുതു ചില വ്യക്തിത്വമാരാധ്യമാണെന്നു

കരുതുന്ന രീതി; പൊതുധാരണകളൊക്കെ ഞാന്‍

ഒരു തെല്ലു കലുഷമാക്കുന്നതീ ചെളിവെള്ള-

മൊഴുകി,യിതു തെളിനീര്ത്തടാകമായീടുവാന്‍'

-തിരിയുന്നു മൊഴിയുന്നതെന്തെന്നു; കാണ്മു ഞാന്‍

ചെളിവെള്ളമീ മൊഴികളെന്നു ചൊല്‌വോരെയും:

''വെറുതെയുരിയാടുമീ വാക്കുകള്‍ ചൂണ്ടകള്‍

അതിലെത്ര കര്മോയത്സുകര്‍ കുടുങ്ങുന്നു ഹോ!

അറിയുകിതു ചതി;യിതിലകപ്പെട്ടിടുന്നവര്‍-

ക്കൊരു ഗതി വരില്ല'' - ഞാനിന്നു കേട്ടീ വിധം!

'ഗതിയെനിക്കു,ണ്ടതു തെളിച്ചയാളെക്കുറി-

ച്ചിതുപോലെയരുളരുതു പൊതുതത്ത്വമെന്നപോല്‍. 

അനുഭവ -മിതോര്ക്കുതക: തനിക്കുള്ളതല്ലയെന്‍

അനുഭവ- മതില്‍ ദൃഷ്ടിഭേദവും കാരണം!

ഇവിടെയേകത്വത്തിനുള്ളിലും വൈവിധ്യ;-

മതു കണ്ടറിഞ്ഞു മൂല്യം നിര്‍ണയിക്കുക!'

-മറുപടിയിതില്‍ ഗുരോ നിത്യചൈതന്യമായ് 

ഹൃദയമിതിലങ്ങൊഴുക്കീടുന്ന സൗഹൃദം, 

അറിവു; മലിയാതതു തിരിച്ചൊഴുക്കീടുവാ-

നനുമതി തരില്ലെന്നു ചൊല്‌വതെന്താവുമോ?

2

വിഘ്‌നേശനോ വിഘ്‌നമായ്?

ഒരു കത്തുകൂടി;യിതുകൂടി വായിക്കുവാന്‍

കരുണ തോന്നേണ, മിരു പാതകളിലൂടെയാം

ഒരു ലക്ഷ്യമാകിലും നാം പോവതെന്നങ്ങു

കരുതുവതു മിഥ്യ; പിരിയില്ല ഞാനങ്ങയെ!

അറിയുകയെനിക്കുള്ള ലക്ഷ്യമങ്ങല്ലയോ?

അറിവുകളിലേറുമറിവാണു നീ; വൈരുധ്യ-

മലിയുമലയാഴി നീ;യുലയുമൊരു വഞ്ചി ഞാന്‍,

ഇതു മറിയുകില്‍പ്പോലുമങ്ങിലണയുന്നു ഞാന്‍!

ഒരു ഗുരുവിലേറെയില്ലിവനു;മതു നിത്യനാ-

യരുളുവതൊരര്‍ഥമുള്‍ക്കൊള്‍വതെന്നും നിത്യ-

മറിയുന്നു ഞാന്‍; പൊരുളു തിരിയാതെയിങ്ങു ഞാന്‍

അലയവേ, വിഘ്‌നേശ്വരന്‍ വിഘ്‌നമാകയോ?

ഗുരുവിന്റെ സമാധിക്കുശേഷം എഴുതിയ ഈ കവിത അദ്ദേഹത്തിനുള്ള എന്റെ കൃതജ്ഞതാഞ്ജലിയാണ്.

നീയെനിക്കാരാണ്?

ഉള്ളിലാണൊക്കെയുമെന്നു ചൊന്ന്

ഉള്ളില്‍ നിറഞ്ഞു കവിഞ്ഞവന്‍ നീ.

മണ്ണിലൊന്നും സ്വന്തമല്ല, ഉള്ളി-

ന്നുള്ളിലുള്ളോന്‍ സ്വന്തമെന്നറിഞ്ഞാല്‍

സ്വന്തമല്ലാത്തതായൊന്നുമില്ല,

പോസ്റ്റുമാനായ് സ്വയം കണ്ടിടേണം

പോസ്റ്റുമാന്‍ പോസ്റ്റല്‍ വകുപ്പുതന്നെ

എന്നൊക്കെയുള്‍ക്കാഴ്ചയേകിയോന്‍ നീ.

നീ സ്വയം വിശ്വവിധായകന്‍തന്‍

സന്ദേശവാഹകനായറിഞ്ഞോന്‍.

സ്‌നേഹിതരില്ലാത്തവര്‍ക്കുവേണ്ടി

സ്‌നേഹാര്‍ദ്രം കത്തു കുറിച്ചയച്ചോന്‍.

എന്നുള്ളിലേറിയുള്‍ക്കാഴ്ചയേകും

നീയെനിക്കാരാണ്, വെട്ടമായും

കണ്ണായും ബോധപ്രകാശമായും

എന്നിലുള്ളോനില്‍ ലയിച്ചവന്‍ നീ!